คริสตจักรแห่งนี้มีรูปร่างเป็น "กระท่อม" (เช่นเดียวกับโบสถ์เดียว) ที่มีลักษณะแบบกอธิคที่ชัดเจนมีระดับที่ผิดปกติขึ้น ๆ ลง ๆ ตลอดเวลา ก่อตั้งขึ้นในตอนท้ายของศตวรรษที่สิบสามพร้อมกับคอนแวนต์ที่อยู่ติดกันในการให้บริการของนักบวชโดยถนน คำสั่งของออกัสตินวันนี้มันถูกใช้สำหรับการใช้ที่ไม่ใช่ของสงฆ์เนื่องจากทำหน้าที่เป็น Aula magna ของมหาวิทยาลัยแบร์กาโม แต่ก่อนที่จะกลับมาใช้ซ้ำอย่างมีความสุขนี้มันถูกใช้เพื่อวัตถุประสงค์ที่ไม่เหมาะสมกับคุณค่าของมัน ในตอนต้นของยุคที่สิบห้ามันถูกทิ้งร้างกึ่งจากนั้นในการกู้คืนสำหรับการมาถึงของพระใหม่ตั้งแต่ 1797 (เมื่อสาธารณรัฐเวนิสถูกยกเลิก) มันไม่ได้ใช้สำหรับการใช้ของสงฆ์อีกต่อไป เกี่ยวกับการใช้งานเป็นค่ายทหารในช่วงศตวรรษที่สิบเก้าที่ฉันไม่สามารถระบุได้ยังมีจารึกที่อ่านง่ายที่ทางเข้าด้านข้างของโบสถ์ นอกจากนี้ยังมีบทบาทสำคัญไม่เพียง แต่ในงานสถาปัตยกรรมเท่านั้น แต่ยังรวมถึงการวางผังเมืองทั้งโบสถ์และวัดเก่า: หลังกำแพงเวเนเชี่ยน แต่อยู่ข้างในและด้านล่างสุดของสนามหญ้าขนาดใหญ่ที่เรียกว่า "เดลลาฟาร่า" ประมาณหนึ่งศตวรรษที่ผ่านมาแทนที่ช่องว่างขนาดใหญ่ที่มีอยู่เดิม

คริสตจักรยุคกลางเป็นส่วนหนึ่งของคอนแวนต์เก่าแก่ในขณะนี้ซึ่งเป็นเจ้าภาพในห้องสมุดแผนกและห้องเรียนของมหาวิทยาลัยของรัฐ (Universita 'degli studi di Bergamo) ส่วนหลักของอาคารใช้เป็นหอประชุมมหาวิทยาลัยและงานทางวัฒนธรรม