อนุเสาวรีย์ ? ไม่เรียกว่าไม่ได้แล้ว ไม่เหลือคุณค่าทางประวัติศาสตร์หรือความงามทางศิลปะเลย ดูเหมือนเปลือกทรุดโทรมของตัวเองที่มีทางม้าลายและเตียงสวนปานกลางซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นอนุสรณ์สถานที่ยิ่งใหญ่ เหลือเพียงรูปปั้น Arthur Ashe ซึ่งค่อนข้างจะรกหูรกตา ! มันปวดใจ เคยมาที่ "อีสเตอร์ในขบวนพาเหรด" กับวงดนตรี และความสนุกสนานในครอบครัว คนทุกเชื้อชาติ ไม่มีใครบ่นเรื่องรูปปั้น "เหยียดผิว" มันไปเสียหมดในนามของ "ความก้าวหน้า" ครั้งหนึ่งได้ชื่อว่าเป็นถนนที่สวยที่สุดในภาคใต้ . หายไปกับสายลม ฉันทนไม่ได้ที่จะขับรถผ่านมันไปอีกแล้ว

สำหรับผู้ที่ประท้วงว่าการถอดรูปปั้นสมาพันธรัฐเป็นการลบล้างประวัติศาสตร์ ลองคิดใหม่อีกครั้งว่าเรื่องเล่านั้นช้าๆ และระมัดระวัง อนุสาวรีย์ถูกสร้างขึ้นที่นั่นหลังจากเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ต่างๆ และผู้คนที่อนุสรณ์สถานเป็นตัวแทน เป็นวิธีหนึ่งสำหรับเมืองที่จะรำลึกถึงและยกย่องบางส่วนของประวัติศาสตร์ ซึ่งในเวลานั้นถือว่าอนุสรณ์สถานเหล่านั้นขึ้นไปควรค่าแก่การยกย่อง เวลามีการเปลี่ยนแปลงและยังคงเปลี่ยนแปลง อนุสรณ์สถานไม่ได้ถูกมองในลักษณะเดียวกับตอนที่อนุสาวรีย์เหล่านั้นขึ้นไปอีกต่อไป ส่วนหนึ่งเป็นเพราะการรับรู้ในอีกแง่มุมหนึ่งว่าการสร้างอนุสรณ์นั้นหมายถึงอะไร ดังนั้นด้วยความเข้าใจที่เปลี่ยนไป (และเปลี่ยนแปลง) เกี่ยวกับประวัติศาสตร์เหล่านั้น อนุสาวรีย์ของฝ่ายสัมพันธมิตรเหล่านั้นจึงถูกลบออกไป ไม่สมเหตุสมผลอีกต่อไปที่จะรำลึกถึงพวกเขาอย่างที่เคยเป็นมา วิธีที่เราเข้าใจอดีตของเรายังคงถูกหล่อหลอมโดยช่วงเวลาปัจจุบัน การกำจัดอนุสรณ์สถานของสมาพันธรัฐเหล่านั้นไม่ได้แปลว่าการกำจัด Chimborazo Park หรือทำเนียบขาวของสมาพันธรัฐจะมาถึงในเร็วๆ นี้ หากคุณทราบ สวนสาธารณะชิมโบราโซไม่ได้สร้างขึ้นเพื่อเป็นอนุสาวรีย์ ทำเนียบขาวของสมาพันธรัฐในปัจจุบันยังไม่ได้ยืนเป็นอนุสาวรีย์ของสมาพันธรัฐ แต่เป็นพิพิธภัณฑ์หรืออาคารประวัติศาสตร์ที่ไกด์นำเที่ยวพูดคุยเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ที่ซับซ้อนและยากลำบาก มันจะเป็นอีกเรื่องหนึ่งหากทำเนียบขาวของสมาพันธรัฐเปิดอยู่ในขณะนี้และหารือกันอย่างเป็นทางการในฐานะอนุสาวรีย์เพื่อเป็นเกียรติแก่ความพยายามของสมาพันธรัฐ เห็นได้ชัดว่า ณ จุดนี้อาคารนั้นไม่ได้ถูกบรรยายด้วยแสงนั้น