ผมงงว่าไม่มีเครื่องจักรกลหนักไม่มีtechnology. แต่คนเหล่านี้สามารถสร้างอุโมงค์อันน่าทึ่งได้ยังไงตัวผมเองเป็นวิศวกร ถ้าให้ผมทำอย่างที่พวกเขาทำไม่มีเครื่องไม้เครื่องมือแบบพวกเขา (เค้าน่าจะมีแค่จอบกับพลั่ว). ผมบอกเลยผมทำไม่ได้แน่นอน การบริหารการจัดการสถานที่ท่องเที่ยวผมถือว่าทำได้ดีเลยครับทางเข้าอุโมงค์มีหลายทาง ทางออกก็มีหลายทาง เราต้องเดินผ่านทางเดินที่แวดล้อมไปด้วยป่าสมบูรณ์ทางเดินก็ทำได้ ดีถึงดีมากร่มรื่นมีหลังคา บางส่วน เรียกว่า เดินสบายครับ ออกกำลังกายดี ได้เหงื่อ ที่สำคัญระหว่างที่เดินลอดอุโมงค์มีแสงไฟส่องสว่างตลอดแนว มีทางแยก ซ้ายบ้างขวาบ้าง เดินไปเดินมาอ้าวทำไมเหลือเราเพียงสองคนละเนี่ยใจก็คิดน่ะครับแล้วตูจะหลงไหมเนื่ย แล้วจะหาทางออกได้ไหมว้า แต่ไม่ต้องกลัวครับ เค้ามีแนวเชือกให้เดินตาม ยังไงก็ไม่มีทางหลงแน่นอนแต่อาจจะเจอแบบผมเจอ เดินไปในแนวอุโมงค์ส่วนที่ยาวที่สุดแต่ผมชอบน่ะครับมันน่าทึ่งผสมหวิวๆดีว่าจะหลงหรือปล่าว ว้า พอยิ่งเดินยิ่งเดิน ไปเรื่อยๆ คนมันก็น้อยลงน้อยลง เคยได้ยินคำว่า หรือสำนวนว่า. " แสงสว่างที่ปลายทางอุโมงค์ " ไหมครับ. ลองมาที่นี่อุโมงค์ปิยะมิตร แล้วคุณจะเข้าใจสำนวนนี้เป็นอย่างดี. พอเห็นแสงสว่างที่ปลายทางอุโมงค์ นี่ดีใจมากๆ โล่งอกสุดๆ

เป็นอุโมงค์ที่สวยนะค่ะ. เวลาไปเยือนเบตงที่ไรก็จะต้องขับรถไปเที่ยวที่อุโมงค์ปิยะมิตรทุกครั้ง. ทั้งขาไปและก่อนจะกลับหน้าปากอุโมงค์จะมีไก่ตัวใหญ่ที่เป็นสัญลักษณ์ของเมืองเบตงคอยต้อนรับอยู่ด้วยนะคะ