บันไดทางขึ้น เป็นบันไดวนๆๆๆทางเล็กๆแคบๆ ไม่มีจุดพักเป็นกิจลักษณะ ถ้าเหนื่อยก็ต้องหยุดมันตรงนั้นแหละ แต่ถ้ามีคนเดินตามหรือเดินสวนลงมา ก็ต้องแปะตัวเเนบไปกะผนัง(เพื่อให้คนเดินสวนขึ้นลงได้) เดินไป ทั้งเหนื่อย เมื่อยต้นขา หนาว หอบ เริ่มอยากกรี๊ด นี่เดินถึงไหนแล้ว ทำไมก่อนขึ้นไม่นับขั้นด้วย จะเดินลงดีไหม ตอนนั้นเริ่มคิดฟุ้งซ่านบ้าบอสารพัด

จนในที่สุดก็ขึ้นไปถึงยอดวิหาร(หลังจากหยุดพักประมาณห้าครั้ง) มองการตกแต่งแล้วช่างสวย วิจิตรมากกก รู้สึกหายเหนื่อย แต่ความเมื่อยต้นขายังอยู่ครบ