หนึ่งในวิวที่สวยและแปลกตาที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา หยั่งกับหลุดไปบนดาวอังคาร
นอกจาก Blue Flame แล้ว ทิวทัศน์ในปล่องและเหมืองสวยมากๆ คุ้มค่ากับความเหนื่อยและเหงื่อทุกหยด !!
--- ถ้าต้องการไปดู Blue Flame
ต้องตื่นตั้งแต่ตี 1 เดินขึ้นเขาชันระดับ 30 - 45 องศา ใช้เวลาประมาณ 2 ชม.+
จากนั้นต้องไต่ลงไปในเหมืองอีกประมาณครึ่งชม ซึ่งใช่้ความระวังขั้นสุด ทางค่อนข้างอันตรายมากๆ
--- สิ่งที่ควรเตรียมไป
- ไฟฉายสำคัญมากไม่งั้นอาจะเดินตกเขาได้
- รองเท้าลุยๆหรือผ้าใบที่ใส่สบายและยึดเกาะสูง
- น้ำขวดเล็กซักขวด เป็นเครื่องดื่มเกลือแร่จะดีมาก
- ถ้าจะลงไปในเหมือง sulfur ควรมีหน้ากากกันแก๊ส
- ฟิตร่างกายไปซักหน่อย

ปล. ถ้าสามารถไปวันธรรมดาได้คนจะน้อยกว่าช่วง weekend

ออกเดินทางจากสนามบินดอนเมือง มุ่งหน้าสู่กัวลาลัมเปอร์ Klai2 สนามบินที่แสนจะคุ้นเคย ไปบ่อยมาก แต่ก็ยังหลงทุกที คืนนี้เรานอนกันที่สนามบิน เพื่อรอต่อเครื่องไปสุราบายาในตอนเช้า ในทริปนี้เราเป็นคนติดต่อไกท์ที่อินโดไว้ซึ่งในทริปแรกคือ คาวาอิเจียนและโบรโม่ ใจก็คิดหละ จะออกมาโอเคไหมนะ เค้าจะมารับที่สนามบินไหม เพราะบอกกับ Arif ไว้ว่าเราจะมาจ่ายเงินที่สนามบิน พอมาถึงสนามบินที่สุราบายาก็รีบหาอินเตอร์เนทเพื่อติดต่อกับ Arif เค้ามารอเราที่สนามบินเรียบร้อยแล้ว ค่าทัวร์ของเรา ไปกัน 7 คน เมื่อเจอกับไกท์ของเราเรียบร้อย ก็ออกเดินทางมุ่งหน้าสู่คาวาอิเจียน ใช้เวลาในการเดินทาง 7 ชม. ถนนของอินโดไม่ต้องพูดถึง ปวดก้นไปตามๆกัน ทรมานแบบสุดๆ พอถึงที่พักก็รีบทานข้าว อาบน้ำ นอน เพราะพรุ่งนี้เช้าต้องตื่นตั้งแต่ตีหนึ่ง เพื่อไปดูเปลวไฟสีน้ำเงินที่คาวาอิเจียน เพราะถ้าไปช้า เราจะมองไม่เห็นเปลวไฟ บอกเลย แค่ทริปแรก ร่างกายเราแย่มาก แพ้กลิ่นกำมะถันแบบสุดๆ เดินแทบไม่ไหว หายใจไม่ได้เลย คิดในใจรินจานี ไม่รอดแน่ แค่นี้เรายังเกือบตาย.....

สนุกมาก เป็นการผจญภัยที่่ท้าทาย
ออกเดินทางตื่นตี 2 พร้อมกับไกด์ที่น่ารักมาก
ใช้เวลาระยะเวลาเดินค่อนข้างนานค่ะ เพราะพักบ่อยมาก ใช้เวลาเดินประมาณ 7-8ชั่วโมง
ระหว่างเดินทางมืดมาก ควรพกไฟฉายไป
ทางค่อนข้างอันตราย ตอนปีนลงไปอีเจี้ยน ควรระวังใช้มือจับก้อนหินตลอด และมีผ้าปิดปาก เพราะกลิ่นกำมะถันแรงมาก ไม่เสียแรงกับการเดินทาง คุ้มค่า และสวยงาม ประทับใจมาก